Het binnenland - deel 2/2

Ook hier in het binnenland blijken kaarten natuurlijk niet te kloppen ;) Wat op mijn kaart staat aangegeven als doorgaande weg, blijkt later op de avond een route te zijn waar mensen al maanden niet meer hebben gereden. De weg verandert in een pad, met niet meer dan twee rijpaden en een middenberm met gras van anderhalve meter. Aan weerskanten van het pad groeit het gras zo’n drie meter hoog en hangen de halmen tot in het midden boven de weg. Als het donker wordt rijden we een dorp door waar we het nieuws krijgen te horen; nog 45 kilometer tot de doorgaande weg. 45 kilometer dus nog, door een tunnel van gras door de Congolese savanne in de schemering. Zelf de Congolezen vinden het spannend. En ‘chef Robert’, die vindt het allemaal wel mooi. Op expeditie door Congo!

Na een totaal van 1300 kilometer zijn we op weg naar onze laatste bestemming alvorens terug te rijden naar Dolisie. Als we door een mix van stukken bos en savanne rijden komen we bij een 4 meter lange brug over een meters diepe greppel. De brug bestaat uit twee hele dikke stammen die op de breedte van een vrachtwagen uit elkaar liggen. Een halve meter te breed dus voor onze auto, die nu met geen mogelijkheid de overkant kan halen. Hmm, hoe lossen we dit op? Onderin de greppel liggen de oude dwarsbalken die er vroeger een echte brug van maakten en met enig strategisch plaatsen van de balken proberen we een brug te creeren die sterk genoeg is zodat de 1500 kilo zware Toyota naar de overkant kan rijden. Als JB halverwege is begint het te kraken en buigen sommige balken aardig ver door. De enige optie is nu echter doorrijden en met een stoot gas staat de auto aan de overkant waarna we weer instappen. Heel trots op onszelf stappen we weer en vervolgen we onze weg.

Terug in Dolisie op het vliegveld na twee weken binnenland blijkt ons vliegtuig ernstig vertraagd en zitten we uren te wachten voordat het vliegtuig arriveert. Hoewel er in eerste instantie geen problemen waren met de politie, blijkt er toch een opportunist tussen te zitten die na twee uur van ons wachten naar me toekomt en vraagt of ik al een ‘buitenlander registratie formulier’ heb ingevuld. Ik word gesommeerd mee te komen naar een tafel in de vertrekhal en op het moment dat ik erheen loop valt het me eigenlijk pas op dat er hier meer geüniformeerden rondlopen dan reizigers. Politie, Gendarmerie, ANAC (airport politie), COMUS (Presidentiele garde) en militairen zitten en drinken voornamelijk bier. Wel weer goede klanten van de brouwerij natuurlijk ;) lekker. Aangekomen bij de tafel – het ‘kantoor’ van deze ‘blankenplager’- wordt me een wet onder de neus geschoven waarin staat dat alle buitenlanders zich moeten registreren in Congo. Leuk, zeg ik, maar ik zit hier al 3 maanden en ben via Brazzaville het land binnen gekomen. Ik heb een paspoort inclusief geldig visum en als dat papiertje echt nodig was geweest dan was het wel in Brazzaville gemaakt, toch? Niks mee te maken, dat papier was nodig en ging me –ja natuurlijk- 30.000 kosten (toch 50 euro). Met in het achterhoofd dat als ik dit papiertje in Brazza aan de politie zou laten zien de man spontaan in tranen van het lachen zou uitbarsten, neem ik me voor dat ik dit echt niet nodig vind en samen met JB besluiten we dan ook niet te betalen. Jammer, de agent vindt dat het wel nodig is en zonder kom ik het vliegtuig niet in. En dat lijkt hem heel vervelend voor mij, dus misschien moet ik het toch maar doen. Ik zeg dat ik geen geld bij me heb en de man zegt dat ik dan niet vlieg. Twintig minuten later kan ik het voor 5000 kopen – het begin van de onderhandelingen.
Samen met JB kijken we naar de mogelijkheden en we besluiten –inderdaad- Comault te bellen. Die weet toevallig dat een van de Congolese directeuren bij de brouwerij dikke vrienden is met de baas van de Gendarmerie in Dolisie. Vier telefoontjes later staat er een boze baas van de politie voor onze neus, die gebeld is door zijn gelijke bij de gendarmerie. Deze man vertelt ons dat hij niet blij is dat we gebeld hebben omdat hij nu problemen heeft met zijn eigen baas. Moet je maar geen nepformulieren willen verkopen denk ik dan. Om geen gezichtsverlies te lijden vraagt de agent nog 1 keer of ik het formulier wil invullen voor 2000 CFA. Lachend draaien we om en lopen we weg, waarna we na 4 uur onderhandelen uiteindelijk nog geen cent aan de man hebben betaald. Als we het vliegtuig instappen wordt een Italiaan voor me uit de rij gehaald; of hij al een ‘buitenlander registratie formulier’ heeft ingevuld…

Inmiddels zijn we weer een tijd verder en zit ik nu al drieënhalve maand hier in Pointe Noire. Samen met Floris in het appartement van de brouwerij is erg gezellig, en in de weekenden is er een hoop meer te doen als je met zijn tweeen bent. Zo zijn we naar het vakantiehuisje van de brouwerij geweest, hebben we een aantal mooie plekken bezocht buiten de stad en gaan we komend weekend naar Kinshasa voor een feest van de brouwerij aldaar. Allemaal leuk dus!

Volgende week meer nieuws – fotos zijn te vinden op
http://www.facebook.com/album.php?aid=152511&l=82781&id=629325031


Robert.