Het binnenland - deel 1/2

Woensdagochtend, 8 weken geleden. Twee avonden eerder heb ik Floris van het vliegveld gehaald, vanaf dat moment mijn huisgenoot en mede stagiair bij de brouwerij, nu sta ik op het vliegveld van Pointe Noire samen met Celestin te wachten op het vliegtuig naar Dolisie.

Celestin is werknemer van het marktonderzoek bureau uit de Democatrische Republiek Congo (DRC) waarmee we samenwerken, en met hem en een groep van 5 enqueteurs zullen we de komende twee weken het binnenland doorreizen voor mijn project. De inmiddels gebruikelijke chaos gebeurt om ons heen als we staan te wachten in de vertrekhal van het vliegveld. Tweehonderd mensen die de vertrouwde Congolese lichaamsgeur bij zich dragen in een kleine niet geventileerde wachtruimte, en een aangrenzende wc deur die de toegang vormt tot een andere oorzaak van de niet al te frisse lucht hier. De vraag blijft toch hoe mensen het voor elkaar krijgen om tijdens een toiletbezoek het gat te missen terwijl dat zo’n 150 keer groter is dan het gat waar het uitkomt. Heel knap.

Bij aankomst in Dolisie worden we opgepikt door Jean Baptiste (JB) die ons de komende weken in zijn Primus-geverfde Toyota Hilux van dorp tot dorp zal rijden. ’s Avonds tijdens het eten vertelt hij over de oorlog die hier 7 jaar geleden aan duizenden mensen het leven heeft gekost. Hij vergeet natuurlijk niet te melden dat als gevolg daarvan elke Congolees hier in het binnenland een Pamaka onder zijn bed heeft liggen; de Congolese variant van de AK47, en dat ik om die reden misschien vooral tegen niemand moet vertellen dat ik met 2 miljoen Congolese Francs in mijn rugzak loop waarmee ik de reis van de komende weken ga betalen. Goed plan, verstandig ook. Vooral omdat dat zo’n twee jaarsalarissen zijn voor de gemiddeld verdienende Congolees.

We vertrekken vanuit Dolisie en rijden verder het binnenland in, met 8 man in de Toyota. 8 man, dat betekent 3 man achterin de pick-up wat in deze stoffige omgeving af en toe voor hilarische foto’s zorgt. De wegen zijn niet verhard, in slechte staat en worden nog verder stukgereden door de 50 Maleisische vrachtwagens met tropisch hardhout die elke dag vanuit het Mayombe-woud richting de haven rijden. Het zijn ook deze vrachtwagens die levensgevaarlijke taferelen opleveren; wanneer zij langsrijden doet dit zoveel stof opwaaien dat het minutenlang mistiger is dan in welke mistbank die ik ooit gezien heb, met zicht van maximaal 5 meter. De enige optie is dan ook stoppen, en wachten tot het rode stof optrekt.

We rijden richting de grens met Gabon, en de wegen worden steeds slechter. Hier komen maar weinig blanken en veel kinderen hebben dan ook nog nooit een ‘moundele’ gezien. Als we in een dorp stoppen stapt het team uit om hun werk te doen. Een kleine groep kinderen verzamelt zich naast de auto en staat me aan te staren, waarna ze druk in overleg tot de conclusie komen dat ik een Chinees moet zijn. Hoewel ik hen in het Frans uitleg dat dat toch echt niet het geval is, is het voor hen zonder verdere discussie duidelijk: Ik ben Chinois. Er is echter een jongen in de groep die enige vorm van twijfel heeft en in het Frans waarin ze overleggen begrijp ik dat hij misschien kan bewijzen dat ik wellicht toch geen Chinees ben. Hij verzamelt al zijn moed en na een paar minuten perst hij een heel voorzichtig ‘how are you?’ over zijn lippen. Na mijn ‘fine, and you?’ is het voor de hele club duidelijk: dit is een Americain. Tevreden met hun eigen conclusie draaien de kinderen om en lopen ze weg. Hun probleem is opgelost.

[morgen: deel2 + Fotos]