Isaka's indruk

Het is ’s ochtends 5 uur als ik opgehaald wordt door de WFP chauffeur en naar het vliegveld wordt gebracht. Bestemming vandaag: Isaka, logistiek knooppunt voor WFP Tanzania en hub voor met name vracht voor Rwanda. Het vliegveld dat het dichts bij gelegen is heeft welgeteld 1 landingsbaan; van gravel wel te verstaan. Doordat het een aantal dagen goed geregend heeft is de landingsbaan redelijk zacht en even lijkt het erop dat we moeten uitwijken naar een verderop gelegen vliegveld. De piloot van de 42-seater krijgt echter groen licht om te landen en even later sta ik met m’n slippers op de modderige landingsbaan. Toch maar even mijn schoenen aantrekken.

Tijdens de anderhalf uur durende rit rijden we door het land van de Sukuma mensen, een van de grootste stammen van Tanzania. Het is duidelijk dat ze in ieder geval 1 ding gemeen hebben met Nederland, en dat is fietsen. Als een soort van fietsdriedaagse-optocht slingert een oneindig lint van fietsen langs de bijzonder goed geasfalteerde weg, wanneer me opvalt dat alle fietsen hier rode en gele rubber fietsbanden hebben. Ik twijfel even over invloeden als lokaal gebruik, een nationale kleur of bijgeloof, als de chauffeur met het verlossende antwoord komt. “Dit zijn de goedkoopste banden die er te vinden zijn, en ze gaan nog lang mee ook”. Dat ik daar niet eerder op gekomen was.

Waar eigenlijk elke fiets wel iets vervoert, slingert er voor ons op de weg een man met een breed uitstekende lading waarvan ik niet direct zie wat het is. Als we dichterbij komen worden zowel het slingeren als de lading duidelijk: de man heeft een kruk dwars op de bagagedrager gebonden en is met het enige been wat ie heeft heldhaftig trappend de heuvels aan het trotseren. Over doorzettingsvermogen gesproken. Verder langs de weg de gebruikelijke taferelen: kinderen die op blote voeten in de modder spelen en een kudde koeien die begeleidt wordt door een herder gekleed in een felroze regenjas.

Deze zelfde weg is de doorgaande weg naar zowel Bujumbura (Burundi) als Kigali (Rwanda), wat een verklaring is voor de hoeveelheid vrachtverkeer. Het gros van de vrachtwagens is beschilderd met een al dan niet religieuze motiverende tekst. Hapa Kazi tu – ‘Hier alleen maar werk’, staat er op de vrachtwagen die voor ons rijdt.

Bij aankomst op de WFP compound valt me op hoe immens groot het hier is. Met 60 rubbhalls – een soort van semipermanente magazijnen bestaande uit een staalconstructie en, je raadt het al, rubber zeil - is er hier een opslagcapaciteit van bijna 30.000 ton, direct te laden en te lossen vanuit treinwagons. Ik heb geluk, want vandaag worden er 13 vrachtwagens geladen voor Kigali.

Als ik later op de dag met een (niet-WFP) vrachtwagenchauffeur sta te kletsen wordt me Khat aangeboden. Khat zijn bladeren van een plant die, als je erop kauwt, een werking hebben die tot op zekere hoogte vergelijkbaar is met het effect van amphetamine. Een soort van Zuid Amerikaanse cocabladeren, maar dan de Afrikaanse variant, die zeker in de Hoorn van Afrika en op het Arabisch Schiereiland populair is. Volgens de chauffeur het perfecte middel om in een keer naar Kigali te rijden, je wordt niet moe en je kunt je blijven concentreren tot wel 24 uur lang.

Ik sla zijn aanbod af – het idee van blaadjes knauwen vind ik niet heel aantrekkelijk. Als zijn vrachtwagen geladen is rijdt hij de poort uit en valt me tekst achterop zijn vrachtwagen pas op:

Hakuna Kulala – ‘There is no sleep’.