Time flies

‘Ik ben terug over 27 dagen’. WaarBenJij.nu houdt het een stuk beter bij dan ik. 27 dagen! Dat betekent dat ik inmiddels toch al zo’n dikke 160 dagen non-stop op dit continent rondloop…

Met de laatste maand Tanzania voor de boeg, komt er bijna een einde aan mijn geweldige ervaringen hier. Iets wat misschien wel het beste bij die ervaringen past, is het woord ‘gewenning’. Want al die bizarre indrukken van de eerste maanden, daar wen je aan. En na verloop van tijd wordt het gewoon doodnormaal. Want het is heel normaal dat er geen vaste prijs hangt aan het gros van de producten die je koopt. En ook normaal dat wanneer je eindelijk het gevoel hebt dat je een goede onderhandeling hebt gedaan, je eigenlijk nog steeds weet dat je veel te veel betaalt. Het is vanzelfsprekend geworden dat het aller-lekkerste fruit ter wereld gewoon vers op elke hoek van de straat te koop is en ook ben ik al bijna gewend aan de beltegoed-kaarten om het tegoed op m’n gsm op te waarderen (bijna, want ik zit nog steeds de helft van de tijd zonder…)

Elke morgen wakker worden door de zon, die over de Indische oceaan naar binnen schijnt op het moment dat ze boven de horizon uitkomt. Op een vrije dag met een bootje naar een onbewoond eiland om te gaan snorkelen en daarna op het hagelwitte strand vers gevangen vis van de barbecue eten. Of de felrode modder die m’n schoenen siert na een forse regenbui die de 35 graden en 99% luchtvochtigheid weer verdraagbaar maakt. Het went! Maar die gewenning neemt niet weg dat het nog steeds geweldig is, en ik het best ga missen.

Enfin, genoeg flauwekul nu. Het is nog geen tijd voor sentimentele verhalen. Ik heb nog 27 dagen!

Volgende update: Khat-kauwende vrachtwagenchauffeurs in een koud Isaka.