Serengeti Sunshine

Inmiddels zal het voor de meesten van jullie geen verrassing zijn dat ik alweer thuis ben. De laatste weken tanzania stonden met name in het teken van reizen, zowel voor werk als voor de fun, en is het online verhaaltje er een beetje bij ingeschoten. Dit verhaal wilde ik jullie echter niet onthouden:

'Serengeti Sunshine'
Iedereen die ooit eens een natuurfilm op National Geographic heeft gekeken zal er ongetwijfeld wel eens van gehoord hebben – De Serengeti. Paradijs voor iedereen die graag naar wilde beesten loert.

In het noorden van Tanzania vind je deze aaneenschakeling van grasvlaktes, die zeker nu in het regenseizoen bezaaid zijn met groot wild. Daarnaast vind je er ook een van de kwetsbare bevolkingsgroepen in Tanzania, de Masai, en dat maakt het voor WFP naast levensechte dierentuin helaas ook werkgebied.

De dreigende onweerswolken boven het groene gras geven de hele omgeving een vreemde kleur. Terwijl een paar schaarse zonnestralen net onder de wolken vandaan komen begint het te regenen als we de grasvlakte oprijden. Deze route brengt ons over het grensgebied tussen de Serengeti en het Ngorongoro park en we zullen de gehele vlakte oversteken om aan de andere kant van het national park de Masai dorpen te bezoeken. Een tocht van 200 kilometer over nauwelijks bereden sporen op een immens uitgestrekte grasvlakte.

Bij aankomst aan de rand van het park hebben we moeten onderhandelen over de entreeprijs. Normaal mag een WFP auto zonder problemen doorrijden, maar nu er twee blanken inzitten moet de 50 dollar entree per persoon alsnog betaald worden. Na een uur onderhandelen en bellen met de districtscommissaris mogen we uiteindelijk alsnog gratis naar binnen, omdat het uitsluitend gaat om een werkbezoek. En natuurlijk, we zijn hier ook voor een werkbezoek.

Alhoewel, nu ik op het dak van de auto zit terwijl we tussen de zebra’s doorrijden voel ik me om diezelfde reden ook wel een beetje schuldig. Dit is waarschijnlijk de beste safari die ik ooit heb gedaan. Zo ver ik kan kijken staan er wildebeasts, giraffen en zebra’s. Just another day in the office – figuurlijk dan. wow.

De tocht verloopt voorspoedig, en op wat modderige delen door de net gevallen regen na komen we net na zonsondergang aan in Loliondo, de grootste stad van het district. Er staan 4 basisscholen op het programma, in minuscule dorpjes in de omgeving. Brechtje heeft onder haar familie en vrienden een inzamelingsactie gehouden en van het geld een enorme berg schoolspullen gekocht om uit te delen op de te bezoeken scholen. Scholen, waar kinderen rondlopen in gescheurde schooluniformen en waar ze het in de meeste gevallen ook zonder andere voorzieningen moeten doen. WFP ondersteunt deze scholen door middel van het School Meals project, waarbij voedsel geleverd wordt aan de scholen en de kinderen op school twee maaltijden krijgen. Resultaat: een hoger percentage ouders wat hun kinderen naar school stuurt, en betere schoolresultaten.

Het uitdelen van de schoolspullen is een bijzonder en dankbaar karwei, en als na twee dagen de pick-up helemaal leeg is hebben we zo’n 2000 kinderen blij gemaakt met schoolspullen. De volgende morgen beginnen we aan onze terugreis naar Arusha. 8 uur rijden, terug naar de andere kant van de grasvlakte…