Climbing Mt. Kili

Over een biertje in Dar es Salaam besloten we ervoor te gaan. “het is een toeristenberg, moet geen probleem zijn”. En dus boekten Malvin, Nik en ik bij een van de vele toeroperators in Moshi een 6 daagse trip naar de top van Kilimanjaro, Afrika’s hoogte berg. Tot zo ver was het inderdaad een eitje.

Vrijdagavond, de avond voor de start van de tocht. Zwetend en met hoofdpijn kom ik met een lokaal busje aan vanuit Arusha. Waar Malvin en Nik al lang en breed alles geregeld hebben en onderuitgezakt van een biertje in het hotel genieten, moet ik nog langs de touroperator om mijn spullen uit te zoeken en de betaling af te handelen. De regen op de Serengeti zorgde er uiteindelijk voor dat mijn vorige trip een dag uitliep, en dat de voorbereiding alsnog tot een haastklus is verworden. Waarschijnlijk heeft het 20 graden temperatuurverschil tussen Arusha en Dar es Salaam me daarbij ook nog met een goede verkoudheid opgezadeld, maar om uit te sluiten dat het malaria is zit ik alsnog om 9 uur ’s avonds in het ziekenhuis in Moshi.

Zaterdagochtend. We worden opgehaald door de gids en na een kort bezoek vertrekken we naar de Machame gate, het startpunt dat op 1800 meter boven zeeniveau ligt, en in de komende 4 dagen zullen we naar de top op 5895 meter lopen. Althans, dat is het plan.
Waar we de eerste dag voornamelijk door het regenwoud lopen, verandert dit vanaf 3000 meter hoogte in een spookachtige omgeving. Bomen – veelal zonder blad – en een soort van reuze ananassen domineren het landschap. Dat het spookachtig is wordt versterkt doordat het zicht niet veel groter is dan een meter of 50 door dichte mist – of zijn op deze hoogte al wolken?

Dag vier staan we vroeg op en neemt de tocht ons van 3950 meter naar 4600 meter – het laatste kamp. Inmiddels lopen we door een soort van woestijnlandschap van voornamelijk gravel en stenen, en is de temperatuur mede door de wind aardig gedaald tot onder de 10 graden. We komen om 5 uur aan in het kamp, eten wat en gaan nog even de slaapzak in voor een paar uurtjes rust – om 12 uur vanavond vertrekken we voor de ‘summit-attempt’ – de top.

Als we net voor middernacht de tent uitkomen is het aardedonker op de berg en waait het hard. Inmiddels is het goed onder nul en dragen we alle kleding die we bij ons hebben – Thermo shirt, longsleeve, fleecetrui en een dik windjack met muts en handschoenen. Als we vooruit kijken zien we een sliert van lichtjes de berg op gaan in een verder pikzwarte omgeving; de eerste groepen zijn al vertrokken.

De komende uren spenderen we lopend achter elkaar de berg op, soms zigzaggend als het stijl is, soms rechtstreeks omhoog. Met onze hoofdlampjes is het enige wat we zien de schoenen van de persoon voor ons. Er lijkt geen eind aan te komen, en om die reden wil de gids ook niet vertellen hoe laat het is of hoe ver we al zijn. Twende tu – gewoon gaan – is zijn devies. Om toch een idee te krijgen hoe snel we gaan, besluit ik stappen te tellen. Ik gok dat er zo’n tien stappen zitten in elke meter stijging, en als ik bij 2700 stappen ben stoppen we eindelijk voor een korte pauze. Links van ons zien we lichten van Moshi, en de maan verlicht hoog boven ons de sneeuwbedekte rand van de krater. Stella Point, daar boven ons op de rand van de krater, is ons eerste doel. Vanaf daar is het nog 45 minuten naar de top.

Het is kwart voor 6 ’s ochtends als we in het donker de rand van de krater bereiken. Hoewel de top vanaf hier nog niet zichtbaar is en het pad nu over hard bevroren sneeuw gaat, is de hellingsgraad hier een stuk kleiner en het idee dat we nog maar 150 meter omhoog hoeven geeft extra energie.
Na inmiddels bijna 24 uur wakker te zijn en het gros van die uren gelopen te hebben beginnen mijn benen toch wat minder stevige stappen te zetten. Of de hoogte er ook invloed op heeft weet ik niet, maar telkens als ik mijn hoofd optil om om me heen te kijken heb ik zowaar wat zijwaartse stappen nodig om terug in lijn te komen met de rest van de groep. Blijven focussen op de voeten van mijn voorganger dus, en goed vasthouden aan de wandelstokken.

We zitten inmiddels op zo’n 5800 meter en de gids wijst in de verte. De zon is nog net niet boven de horizon, maar kleurt de hele lucht oranje en daar, in de verte, zien we een bord wat ik eerder op een foto heb zien langskomen…

“Congratulations! You are now at Uhuru peak, Tanzania, 5895 AMSL”

Het is hier -20 graden, dermate koud dat we niet te lang willen blijven stilstaan en dus houden we de fotosessie kort, bewonderen we wellicht de mooiste zonsopgang die ik ooit heb gezien en vertrekken we snel terug naar beneden. Er staat ons nog 4100 meter afdaling te wachten…