Pointe Noire-Brazzaville-Pointe Noire

Brazzaville

Twee weken geleden ben ik van Pointe Noire naar Brazzaville verkast om daar na de eerste weken voorbereiding het project op te starten. Om over het project iets meer te vertellen: de brouwerij doet marktonderzoek, heeft daarbij een agency uit de DRC ingehuurd en het opzetten en aansturen van het project en de kwaliteitscontrole is daarbij mijn verantwoording. Nadat we het hier in Brazzaville hebben opgestart, zal ik het project op gaan starten in Pointe Noire en Dolisie (zuiden), en mijn collega in Oyo (noorden).

De binnenlandse vlucht begon goed, toen ik er net iets te laat achter kwam dat mijn paspoort nog in de kluis lag bij Peter, hij op Mauritius was en niemand de kluiscode wist. Gelukkig is dit Afrika, en kon ik na enig discussiëren alsnog gewoon zonder paspoort vliegen. Het vliegtuig bleek ditmaal de Fokker van Trans Air Congo te zijn; gezien de leeftijd een toestel dat bij Norbert in de tuin absoluut niet zou misstaan ;)

In Brazzaville, de hoofdstad, wonen zo’n twee miljoen mensen; ongeveer de helft van de gehele bevolking. Tel daar de 1 miljoen inwoners van Pointe Noire bij op en je snapt waarom het zo rustig is op het platteland. De kogelgaten in muren en gebouwen zijn een aandenken aan de burgeroorlog die hier nog geen 10 jaar geleden aan de gang was, waarbij ‘het noorden’ ‘het zuiden’ onder vuur nam. In het zuiden van de stad zijn die sporen nog wat duidelijker te zien; pantservoertuigen hebben daar het hele asfalt naar z’n grootjes geholpen en daar rondrijden beleef je als een ritje achtbaan. Vaak is het traject naast de weg dan ook een stuk comfortabeler, alhoewel dat een relatief begrip is in Congo. Grappig is dat je hier ‘op geheugen’ rijdt; als ze hier een kuil dempen gaat iedereen de eerste weken alsnog volop op de rem.

Na de eerste week in Brazzaville ben ik verhuisd van het hotel naar het ‘Case de Passage’ van de brouwerij, met uitzicht over de Congo en aan de overkant van het water Kinshasa, de hoofdstad van de DRC. Terwijl het de dichtst bij elkaar liggende hoofdsteden zijn, schijnt er een wereld van verschil te zijn. De plannen zijn er inmiddels om ergens in september met de boot naar de overkant te gaan.

Ik heb het inmiddels goed naar mijn zin hier, en geniet van de Afrika ervaring. De geur van kleine vuurtjes op straat waar afval wordt verbrand is inmiddels voor mij niet meer weg te denken. Omdat het nu het droge seizoen is, is rijden buiten de stad synoniem voor één grote stofwolk. Heb nu ook de beschikking tot een auto hier, en mijn rijbewijs is ook geregeld. Heerlijk om hier met de Toyota over zandpaden richting de brouwerij te rijden ’s ochtends. Het kan ook via de weg, maar het verkeer is hier vreselijk; één grote file. Daarnaast is het door het zand ploeteren met die Toyota natuurlijk ook gewoon leuk, haha. Aangezien ik in de auto een cassettedek heb, heb ik gisteren een ouderwets bandje met lokale muziek van een taxichauffeur gekocht ;)

Verder gaan dingen in Afrika zeker niet soepel, wachten is de gewoonste zaak ter wereld en leer ik hier goed geduld te kweken. Zeker geen overbodige luxe ;) Alles gaat nu ook in het Frans, en het is óf het feit dat mijn collega’s doen alsof ze me begrijpen, óf ik brouw er inmiddels toch stiekum een klein beetje van.

Helaas is het maken van fotos hier niet gemakkelijk, omdat het verboden is om fotos te maken van overheidsgebouwen en de gehele stad hier letterlijk vol mee staat. Daarnaast vind je op elke hoek van de straat een agent, gendarme of militair die het meer dan interessant vinden om die Moundele (=blanke in het Lingala) daarvoor even aan de tand te voelen en hun salaris hiermee aan te vullen.

Inmiddels ben ik terug in Pointe Noire en ben ik verhuisd naar het Case de Pasage hier, waar draadloos internet aanwezig is. Hoewel niet helemaal stabiel, lukt het me om met aardig wat geduld eea voor elkaar te krijgen op internet. Je hoort het als de eerste fotos erop staan.

>> http://www.facebook.com/album.php?aid=135342&l=11488&id=629325031

A toute a l’heure,

Rob.