´Don´t you touch that stone!´
Door: Robert
Blijf op de hoogte en volg Robert
16 Mei 2005 | Peru, Cusco
Bij de check-in op de terminal in Arequipa vormden we samen met vijf medepassagiers een heuse Nederlandse kolonie. Met de drie Amsterdammers en twee Groningers wisselden we direct al onze verbazingen over Peru en haar inwoners uit. Na weer een verkwikkende busrit, waarbij Nederland (vertegenwoordigd door Kitty, A´dam, door de hoogteziekte, en Mike, R´dam, door de tosti met ei) de wc bezet hield, kwamen we aan in Cusco. Omdat we geen zin hadden om ´s ochtendsvroeg, met volle bepakking te gaan zoeken naar een goedkoop hotelletje, pakten we een flyer aan en lieten we ons naar de eerste de beste hospedaje brengen.
Tijdens onze lunch later op de dag van aankomst liepen we dezelfde Amsterdammers tegen het lijf in het eettentje op het San Blas pleintje om de hoek van ons hotel. Na een heerlijk broodje pesto (Mike´s maag kon het weer aan), vertrokken we samen naar de meeste beruchte sights van het centrum. Zo bewonderden we de vele kunstige muren uit het Inca tijdperk, waarop de Spanjaarden weer hun bouwkunsten gepland hebben. De oude Inca muren zijn door de hele stad te vinden en overal zie je de sporen van hun aanwezigheid. De Cusceña´s zijn zelf ook bijzonder trots op de cultuur van hun voorouders en beschermen dat dan ook driftig. Zo poogde Mike de fameuze 12-cornered stone aan te raken, maar werd gauw tegengehouden door een in Inca kledij gehulde Peruaan (Uch! blijf van die steen af!). ´s Avonds hadden we afgesproken wat te gaan eten met Lesley en Caleb, afkomstig uit Nieuwzeeland en Australië die we kenden van de Colca Canyon trip.
Gelukkig werden we in Buenos Aires al getipt om een reservering te plaatsen voor deelname aan de Inca Trail, de trip die je MOET doen als je in Peru bent. De belangrijkste Inca route door de Andes leidt naar Machu Picchu , de laatst ontdekte Inca stad (1912) door moderne ontdekkingsreizigers (ook de reden waarom eraan gerefereerd wordt als de Lost City of the Inca´s). De vierdaagse trip begon voor ons op 5 mei toen we ´s ochtends opgepikt werden bij ons hotel. Het was de bedoeling dat de deelnemers hun eigen spullen dragen. Het was mogelijk om een porter in te huren, maar DAT doen we natuurlijk niet en dus sjouwden we ons een breuk over het steile parcours. De eerste dag was een opwarmertje, speciaal zo uitgekozen door HikingPeru om de deelnemers die het niet zouden gaan redden een kans te geven om uit te stappen. Het was een geweldig gezellige groep van 15 man, inclusief de drie gidsen. Aangekomen in het kamp van de eerste nacht, waren de porters van de organisatie al bezig met de voorbereidingen van het eten (kookgerei en tenten hoefden we niet zelf mee te nemen, die werden gedragen door porters van de organisatie). De tweede dag staat bekend als de zwaarste dag van de trail, met een klim over een bergpas van 4200m boven zeeniveau (vanaf het kamp 1200 meter omhoog), dus bijzonder weinig zuurstof in de lucht. Het pad bestaat voornamelijk uit overblijfselen van treden die door de Inca´s aangelegd zijn en variëren sterk in hoogte, wat het lopen er bepaald niet gemakkelijker op maakt. Onze groep had overduidelijk een van de laagste gemiddelde leeftijden (waarbij wij de jongste waren) wat iedere dag resulteerde in een relatief vroege aankomst in het kamp. De derde dag was 16 km over het zogenaamde Andean flat, ofwel afwisselend stijgen en dalen, maar was beduidend minder pittig dan de dag daarvoor. Deze dag staken we door een wat lagere pas de Andes over richting de oostkant; deze kant is in tegenstelling tot de westkant dichtbegroeid en deze dag hadden we dan ook een verschrikkelijk mooie omgeving om doorheen te lopen. Het derde kamp boodt ook eindelijk weer eens een douche; een verademing na drie dagen zweten. De laatste dag stonden we om vier uur ´s nacht op om als eerste groep de toegangspoort tot de laatste etappe van de trail te bereiken. Dit om ook als eerste de sungate te beklimmen en de zonsopkomst op Machu Picchu te kunnen bewonderen. Helaas bleken andere gidsen op eenzelfde idee gekomen te zijn en stonden we redelijk ver achteraan, maar gelukkig bleek het redelijk rust bij de sungate. Een extreem steile trap leidde naar een ontzettend mooi uitzichtpunt over de Inca stad, waar we met de hele groep op de eerste zonnestralen wachtten. Na een korte afdaling van een half uur kwamen we aan in de verlaten stad en kregen we van onze gids een rondleiding door de diverse hoofdgebouwen. Samen met de Australische Tim en de Nederlandse Niek beklommen we tot slot nog de steile Wayna Picchu, de berg aan de voet van de stad, waarop nog een aantal Inca bouwwerken gevestigd zijn. Voordat we met de trein teruggingen naar Cusco dronken we met de hele groep nog wat in het nabijgelegen dorpje Aguas Calientes en wisselden we adressen uit (mochten we ooit nog een van de thuislanden van de groepsleden aan doen). Een adembenemende omgeving (en dan niet alleen door het zuurstofgebrek), indrukwekkende Inca ruïnes en de groep maakten de hele trail tot een onvergetelijke ervaring.
Na de Inca Trail hadden we helemaal de smaak te pakken en bezochten we het Inca Museum. Ook in de dorpen rondom Cusco zijn nog Inca bezienwaardigheden te vinden, zoals in Tipon. Aan de irrigatiesystemen in Tipon is te zien hoe ingenieus de bouwwerken van de Inca´s waren. Samen met Tim van de Inca Trail bezochten we deze goed bewaarde ruïne en deden we ons tegoed aan een 100% Peruaanse Cuy; yep! That´s right, het is een gebraden cavia(!)
Gisteravond kwamen we vermoeid terug in Cusco na onze driedaagse motortour naar Manu, het Peruaanse deel van de Amazone. Samen met onze gids Chris legden we in totaal 650 km af op onze 400cc dirtbikes, waarvan bijna elke meter offroad was (hoe cool!). De eerste kilometers moesten we nog even wennen aan het feit dat je juist zo ver mogelijk naar voren moet gaan zitten op je motor, dit in tegenstelling tot de lig-houding die we van onze eigen motoren gewend zijn. Maar al gauw bleek het een waardevolle tip en na enkele uren en kregen we het aardig in de vingers. Zonder valpartijen, maar met een lekke band, kwamen we om 2100uur aan in Pilcopata in het midden van de jungle. Na het avondeten vielen we als een blok in slaap in onze comfortabele bamboehut van het hotelletje Villa Carmen. De tweede dag hebben we kleine tocht gemaakt door het regenwoud, hebben we op de stroming meegedobberd over de rivier Piña Piña en speelden we met de te gekke huisdieren van de hoteleigenaar; twee black spider apen (een cm of 50 groot met nog veel langere armen). De derde dag reden we over dezelfde weg weer terug, maar zoals Chris ons al meerdere malen verteld had is de weg in Manu nooit hetzelfde. Zo hadden we op de heen weg een onvoorstelbare tropische stortregen en leek alles modder, terwijl op de terugweg het een stoffige bende was. Ook hadden we een tweede lekke band én een losgetrilde tandwielborging; problemen die uiteindelijk gelukkig op te lossen waren. (De band bleek al voor de 8e keer geplakt en het bleek mogelijk dat nóg een keer te doen; het tandwiel hebben we laten vastlassen) Maar voor ons is duidelijk geworden dat op de motor toch eigenlijk de enige échte manier van reizen is. Dit dan misschien wel naar voorbeeld van Jeroen, die we op Plaza de Armas in Cusco tegenkwamen. We stonden op afstand te kwijlen op een KTM 660, die bij nadere inspectie van de Nederlandse Jeroen van der Veen bleek te zijn. Een internetadres op zijn motor leidde ons naar zijn website, waar wij de korte post ´GESPOT´ achterlieten. Jeroen bleek op een ex-Dakar KTM 660 van México opweg te zijn naar het zuiden van Chili. Een dag later troffen we hemzelf in het centrum aan en maakten we een gezellig praatje en lieten we ons overtuigen over hoe fantastisch deze reis wel niet moet zijn. (www.jeroenopmotorreis.nl)
De tickets voor de terugreis zijn na een hoop heen en weer gebel met British Airways in Sao Paulo uiteindelijk geregeld. Leuk nieuws is dat ons team vanaf 29 mei versterkt gaat worden door Alex Herwig (www.multimedialex.nl), die we zullen oppikken in Asuncion (Paraguay). Alex zal de laatste twee weken van de trip meereizen richting Rio de Janeiro, waar vandaan we terugvliegen. Hola Lex!
Vanavond pakken we de bus richting Puno, aan het Titicaca-meer.
Groetjes,
Robert & Mike
Tijdens onze lunch later op de dag van aankomst liepen we dezelfde Amsterdammers tegen het lijf in het eettentje op het San Blas pleintje om de hoek van ons hotel. Na een heerlijk broodje pesto (Mike´s maag kon het weer aan), vertrokken we samen naar de meeste beruchte sights van het centrum. Zo bewonderden we de vele kunstige muren uit het Inca tijdperk, waarop de Spanjaarden weer hun bouwkunsten gepland hebben. De oude Inca muren zijn door de hele stad te vinden en overal zie je de sporen van hun aanwezigheid. De Cusceña´s zijn zelf ook bijzonder trots op de cultuur van hun voorouders en beschermen dat dan ook driftig. Zo poogde Mike de fameuze 12-cornered stone aan te raken, maar werd gauw tegengehouden door een in Inca kledij gehulde Peruaan (Uch! blijf van die steen af!). ´s Avonds hadden we afgesproken wat te gaan eten met Lesley en Caleb, afkomstig uit Nieuwzeeland en Australië die we kenden van de Colca Canyon trip.
Gelukkig werden we in Buenos Aires al getipt om een reservering te plaatsen voor deelname aan de Inca Trail, de trip die je MOET doen als je in Peru bent. De belangrijkste Inca route door de Andes leidt naar Machu Picchu , de laatst ontdekte Inca stad (1912) door moderne ontdekkingsreizigers (ook de reden waarom eraan gerefereerd wordt als de Lost City of the Inca´s). De vierdaagse trip begon voor ons op 5 mei toen we ´s ochtends opgepikt werden bij ons hotel. Het was de bedoeling dat de deelnemers hun eigen spullen dragen. Het was mogelijk om een porter in te huren, maar DAT doen we natuurlijk niet en dus sjouwden we ons een breuk over het steile parcours. De eerste dag was een opwarmertje, speciaal zo uitgekozen door HikingPeru om de deelnemers die het niet zouden gaan redden een kans te geven om uit te stappen. Het was een geweldig gezellige groep van 15 man, inclusief de drie gidsen. Aangekomen in het kamp van de eerste nacht, waren de porters van de organisatie al bezig met de voorbereidingen van het eten (kookgerei en tenten hoefden we niet zelf mee te nemen, die werden gedragen door porters van de organisatie). De tweede dag staat bekend als de zwaarste dag van de trail, met een klim over een bergpas van 4200m boven zeeniveau (vanaf het kamp 1200 meter omhoog), dus bijzonder weinig zuurstof in de lucht. Het pad bestaat voornamelijk uit overblijfselen van treden die door de Inca´s aangelegd zijn en variëren sterk in hoogte, wat het lopen er bepaald niet gemakkelijker op maakt. Onze groep had overduidelijk een van de laagste gemiddelde leeftijden (waarbij wij de jongste waren) wat iedere dag resulteerde in een relatief vroege aankomst in het kamp. De derde dag was 16 km over het zogenaamde Andean flat, ofwel afwisselend stijgen en dalen, maar was beduidend minder pittig dan de dag daarvoor. Deze dag staken we door een wat lagere pas de Andes over richting de oostkant; deze kant is in tegenstelling tot de westkant dichtbegroeid en deze dag hadden we dan ook een verschrikkelijk mooie omgeving om doorheen te lopen. Het derde kamp boodt ook eindelijk weer eens een douche; een verademing na drie dagen zweten. De laatste dag stonden we om vier uur ´s nacht op om als eerste groep de toegangspoort tot de laatste etappe van de trail te bereiken. Dit om ook als eerste de sungate te beklimmen en de zonsopkomst op Machu Picchu te kunnen bewonderen. Helaas bleken andere gidsen op eenzelfde idee gekomen te zijn en stonden we redelijk ver achteraan, maar gelukkig bleek het redelijk rust bij de sungate. Een extreem steile trap leidde naar een ontzettend mooi uitzichtpunt over de Inca stad, waar we met de hele groep op de eerste zonnestralen wachtten. Na een korte afdaling van een half uur kwamen we aan in de verlaten stad en kregen we van onze gids een rondleiding door de diverse hoofdgebouwen. Samen met de Australische Tim en de Nederlandse Niek beklommen we tot slot nog de steile Wayna Picchu, de berg aan de voet van de stad, waarop nog een aantal Inca bouwwerken gevestigd zijn. Voordat we met de trein teruggingen naar Cusco dronken we met de hele groep nog wat in het nabijgelegen dorpje Aguas Calientes en wisselden we adressen uit (mochten we ooit nog een van de thuislanden van de groepsleden aan doen). Een adembenemende omgeving (en dan niet alleen door het zuurstofgebrek), indrukwekkende Inca ruïnes en de groep maakten de hele trail tot een onvergetelijke ervaring.
Na de Inca Trail hadden we helemaal de smaak te pakken en bezochten we het Inca Museum. Ook in de dorpen rondom Cusco zijn nog Inca bezienwaardigheden te vinden, zoals in Tipon. Aan de irrigatiesystemen in Tipon is te zien hoe ingenieus de bouwwerken van de Inca´s waren. Samen met Tim van de Inca Trail bezochten we deze goed bewaarde ruïne en deden we ons tegoed aan een 100% Peruaanse Cuy; yep! That´s right, het is een gebraden cavia(!)
Gisteravond kwamen we vermoeid terug in Cusco na onze driedaagse motortour naar Manu, het Peruaanse deel van de Amazone. Samen met onze gids Chris legden we in totaal 650 km af op onze 400cc dirtbikes, waarvan bijna elke meter offroad was (hoe cool!). De eerste kilometers moesten we nog even wennen aan het feit dat je juist zo ver mogelijk naar voren moet gaan zitten op je motor, dit in tegenstelling tot de lig-houding die we van onze eigen motoren gewend zijn. Maar al gauw bleek het een waardevolle tip en na enkele uren en kregen we het aardig in de vingers. Zonder valpartijen, maar met een lekke band, kwamen we om 2100uur aan in Pilcopata in het midden van de jungle. Na het avondeten vielen we als een blok in slaap in onze comfortabele bamboehut van het hotelletje Villa Carmen. De tweede dag hebben we kleine tocht gemaakt door het regenwoud, hebben we op de stroming meegedobberd over de rivier Piña Piña en speelden we met de te gekke huisdieren van de hoteleigenaar; twee black spider apen (een cm of 50 groot met nog veel langere armen). De derde dag reden we over dezelfde weg weer terug, maar zoals Chris ons al meerdere malen verteld had is de weg in Manu nooit hetzelfde. Zo hadden we op de heen weg een onvoorstelbare tropische stortregen en leek alles modder, terwijl op de terugweg het een stoffige bende was. Ook hadden we een tweede lekke band én een losgetrilde tandwielborging; problemen die uiteindelijk gelukkig op te lossen waren. (De band bleek al voor de 8e keer geplakt en het bleek mogelijk dat nóg een keer te doen; het tandwiel hebben we laten vastlassen) Maar voor ons is duidelijk geworden dat op de motor toch eigenlijk de enige échte manier van reizen is. Dit dan misschien wel naar voorbeeld van Jeroen, die we op Plaza de Armas in Cusco tegenkwamen. We stonden op afstand te kwijlen op een KTM 660, die bij nadere inspectie van de Nederlandse Jeroen van der Veen bleek te zijn. Een internetadres op zijn motor leidde ons naar zijn website, waar wij de korte post ´GESPOT´ achterlieten. Jeroen bleek op een ex-Dakar KTM 660 van México opweg te zijn naar het zuiden van Chili. Een dag later troffen we hemzelf in het centrum aan en maakten we een gezellig praatje en lieten we ons overtuigen over hoe fantastisch deze reis wel niet moet zijn. (www.jeroenopmotorreis.nl)
De tickets voor de terugreis zijn na een hoop heen en weer gebel met British Airways in Sao Paulo uiteindelijk geregeld. Leuk nieuws is dat ons team vanaf 29 mei versterkt gaat worden door Alex Herwig (www.multimedialex.nl), die we zullen oppikken in Asuncion (Paraguay). Alex zal de laatste twee weken van de trip meereizen richting Rio de Janeiro, waar vandaan we terugvliegen. Hola Lex!
Vanavond pakken we de bus richting Puno, aan het Titicaca-meer.
Groetjes,
Robert & Mike
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
