IJlen op grote hoogte...
Door: Robert
Blijf op de hoogte en volg Robert
02 Mei 2005 | Peru, Arequipa
Maandagavond besloten we te ontsnappen uit Calama en pakten we voor de verandering weer eens de bus. Deze keer richting Arica met als eindbestemming Arequipa (Peru). Eenmaal aangekomen in Arica bleek dat we meteen door konden naar Arequipa met een overstap in het kleine plaatsje Tacna (Peru). Richting Tacna reed echter geen bus en namen we een zogenaamde collectivo; in ons geval een 20 jaar oude half weggerotte Chevrolet Caprice met nog drie andere passagiers, naast de chauffeur. Na een paar uur benzinedampen happen en de kletspraat van een van onze Peruaanse medepassagiers aanhoren, kwamen we op de terminal in Tacna aan. Volop zon, 30 graden, mooi konden de fleecejacks weer terug in de tassen. Het laatste stuk met de bus was in meerdere opzichten een aparte ervaring. Zo hadden we allebei, geheel onterecht, het idee dat Peru toch wel groener moest zijn dan Chili (misschien te veel Kuifje boeken gelezen) en was het weer veel woestijn. Alleen is het in het zuiden van Peru veel zanderiger met hier en daar een groen dal. Om het halfuur werd er een stop gemaakt om een stoet van kooplui door de bus te laten paraderen met hun etenswaren en zalfjes; gezellig. Het verbaasde ons om te zien dat de ploegjes voornamelijk uit vrouwen bestonden en dat zij ook daadwerkelijk in de originele Peruaanse kleding gestoken waren (gekleurde kleden, lange zwarte vlecht en rieten hoedjes). Maar met de maagkrampen nog vers in het geheugen, besloten we toch maar de gebraden kip en varkensingewanden aan ons voorbij te laten gaan.
Aangekomen in Arequipa hebben we gegeten aan, ja hoor hier hebben ze er ook eentje, Plaza de Armas. Een mooi plein met rondom goed bewaardgebleven gebouwen uit het koloniale tijdperk, veel groen een een grote fontein. Grappig was de gele, toeterende rand rondom het plein bestaande uit enkel Daewoo Tico´s die allemaal die verdwaalde off-season toerist een taxirit aan willen smeren. Zonder te overdrijven, meer dan de helft van de auto´s hier bestaat uit taxi´s.
Donderdagnacht (kwart over één) vertrokken we voor een tweedaagse hike naar Cabanaconde, midden in de Andes, om vrijdagochtend vanuit daar in de Colca Canyon af te dalen (de op een na diepste vallei op aarde). De goede raad van onze toeroperator voor de hike, volgden we gehoorzaam op en zo namen we zonnebrandcreme en een zaklamp mee. Wat dan weer net vergeten was aan ons mede te delen was dat we `s nachts een bergpas over zouden gaan op 4800 meter. Het is dan dus F…… koud en het ijs zat dan ook aan de binnenkant van de ramen van de public bus vastgevroren. Gelukkig hadden zelf aan onze jacks gedacht, maar ondanks dat was het ontzettend koud. De locals die onderweg instapten waren er een stuk beter op gekleed met hun dikke kleden met zigzag-motiefjes (daar zit je dan te klappertanden met je high-tech Berghaus gear…). Met een klein ploegje van 7 man, inclusief de Peruaanse gids, namen we ons ontbijt, compleet met coca-thee, in Cabanaconde, waar het er voor het eerst deze reis ECHT basic was. Het leven is daar werkelijk zoals je het op National Geographic ziet; muilezels, schapen en oude mannen die grote bossen mais op hun rug over de zandpaadjes vervoerden. De tocht naar beneden was net als het uitzicht adembenemend. Na 1200 meter te hebben afgedaald via smalle kronkelweggetjes langs diepe afgronden, kwamen we aan in het dal en hadden we onze lunch wel verdiend. Met het gezellige clubje (bestaande uit een Australiër, een Nieuwzeelandse, twee Oostenrijkers) rustten we uit op het grasveldje bij onze gastvrouw in de tuin. De Aussie had een waterfilter bij zich en stond er op dat wij onze flessen daarmee bijvulden. Dus met vier man druk aan het werk om het Peruaanse bergwater te filteren met als resultaat een veldfles vol met naar jodium smakend water. Na de lunch vertrokken we richting onze slaapplek in een oase verderop in de Canyon. De luxe bungalow die ons beloofd was bleek een bamboe hut met rieten dak; eigenlijk nog veel leuker. Na een korte nacht op ons bamboe bed, vertrokken we om 0300 uur bij maanlicht weer naar de top van de vallei om in Cabanaconde weer een ontbijt te pakken. Bij het lopen voel je duidelijk dat je je op een grote hoogte begeeft, want het wordt bij het stijgen snel kouder en de lucht ijler (een forse hartslag en een heftige ademhaling). Vanuit Cabanaconde gingen we naar Cruz del Condor, waar we een uur lang hebben genoten van het schouwspel van de rondvliegende condors. Prachtig om te zien hoe de enorme beesten (tot 3 meter in spanwijdte) op de thermiek naar boven zweven op enkele tientallen meters van je vandaan. Op de terugweg brachten we een bliksembezoek aan een warme, natuurlijke bron waar we toch even ons konden opfrissen; fijn omdat in het dal geen douches waren.
Vandaag hebben het klooster van Arequipa bezocht dat in de 16e eeuw gesticht is door een Peruaanse weduwe en het vernoemd heeft naar een Italiaanse heilige: Santa Catalina. Het is volledig in Spaanse, koloniale stijl, met rode, oranje en blauwe muren. Een indrukwekkend bouwwerk, zeker ook omdat het al zo veel zware aardbevingen heeft doorstaan. Daarna op deze dag (met een hoog museumgehalte ) het Santuarios Andinos museum bezocht, waar de beroemde Juanita tentoongesteld wordt. De 500 jaar oude mummie van een 14 jaar oud meisje, dat door de Inca´s is geofferd om de berggoden gunstig te stemmen. Zodirect gaan we naar Cuzco toe waar we de Peruaanse vierdaagse (de Inca Trail) zullen gaan lopen.
Groeten!
Robert & Mike
Aangekomen in Arequipa hebben we gegeten aan, ja hoor hier hebben ze er ook eentje, Plaza de Armas. Een mooi plein met rondom goed bewaardgebleven gebouwen uit het koloniale tijdperk, veel groen een een grote fontein. Grappig was de gele, toeterende rand rondom het plein bestaande uit enkel Daewoo Tico´s die allemaal die verdwaalde off-season toerist een taxirit aan willen smeren. Zonder te overdrijven, meer dan de helft van de auto´s hier bestaat uit taxi´s.
Donderdagnacht (kwart over één) vertrokken we voor een tweedaagse hike naar Cabanaconde, midden in de Andes, om vrijdagochtend vanuit daar in de Colca Canyon af te dalen (de op een na diepste vallei op aarde). De goede raad van onze toeroperator voor de hike, volgden we gehoorzaam op en zo namen we zonnebrandcreme en een zaklamp mee. Wat dan weer net vergeten was aan ons mede te delen was dat we `s nachts een bergpas over zouden gaan op 4800 meter. Het is dan dus F…… koud en het ijs zat dan ook aan de binnenkant van de ramen van de public bus vastgevroren. Gelukkig hadden zelf aan onze jacks gedacht, maar ondanks dat was het ontzettend koud. De locals die onderweg instapten waren er een stuk beter op gekleed met hun dikke kleden met zigzag-motiefjes (daar zit je dan te klappertanden met je high-tech Berghaus gear…). Met een klein ploegje van 7 man, inclusief de Peruaanse gids, namen we ons ontbijt, compleet met coca-thee, in Cabanaconde, waar het er voor het eerst deze reis ECHT basic was. Het leven is daar werkelijk zoals je het op National Geographic ziet; muilezels, schapen en oude mannen die grote bossen mais op hun rug over de zandpaadjes vervoerden. De tocht naar beneden was net als het uitzicht adembenemend. Na 1200 meter te hebben afgedaald via smalle kronkelweggetjes langs diepe afgronden, kwamen we aan in het dal en hadden we onze lunch wel verdiend. Met het gezellige clubje (bestaande uit een Australiër, een Nieuwzeelandse, twee Oostenrijkers) rustten we uit op het grasveldje bij onze gastvrouw in de tuin. De Aussie had een waterfilter bij zich en stond er op dat wij onze flessen daarmee bijvulden. Dus met vier man druk aan het werk om het Peruaanse bergwater te filteren met als resultaat een veldfles vol met naar jodium smakend water. Na de lunch vertrokken we richting onze slaapplek in een oase verderop in de Canyon. De luxe bungalow die ons beloofd was bleek een bamboe hut met rieten dak; eigenlijk nog veel leuker. Na een korte nacht op ons bamboe bed, vertrokken we om 0300 uur bij maanlicht weer naar de top van de vallei om in Cabanaconde weer een ontbijt te pakken. Bij het lopen voel je duidelijk dat je je op een grote hoogte begeeft, want het wordt bij het stijgen snel kouder en de lucht ijler (een forse hartslag en een heftige ademhaling). Vanuit Cabanaconde gingen we naar Cruz del Condor, waar we een uur lang hebben genoten van het schouwspel van de rondvliegende condors. Prachtig om te zien hoe de enorme beesten (tot 3 meter in spanwijdte) op de thermiek naar boven zweven op enkele tientallen meters van je vandaan. Op de terugweg brachten we een bliksembezoek aan een warme, natuurlijke bron waar we toch even ons konden opfrissen; fijn omdat in het dal geen douches waren.
Vandaag hebben het klooster van Arequipa bezocht dat in de 16e eeuw gesticht is door een Peruaanse weduwe en het vernoemd heeft naar een Italiaanse heilige: Santa Catalina. Het is volledig in Spaanse, koloniale stijl, met rode, oranje en blauwe muren. Een indrukwekkend bouwwerk, zeker ook omdat het al zo veel zware aardbevingen heeft doorstaan. Daarna op deze dag (met een hoog museumgehalte ) het Santuarios Andinos museum bezocht, waar de beroemde Juanita tentoongesteld wordt. De 500 jaar oude mummie van een 14 jaar oud meisje, dat door de Inca´s is geofferd om de berggoden gunstig te stemmen. Zodirect gaan we naar Cuzco toe waar we de Peruaanse vierdaagse (de Inca Trail) zullen gaan lopen.
Groeten!
Robert & Mike
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
