Ca-Láma...
Door: Robert
Blijf op de hoogte en volg Robert
28 April 2005 | Chili, Calama
- foto-update laatste 3 berichten -
Midden in de Atacama woestijn stapten we in Calama uit de bus, eindelijk...Na twee overnachtingen te hebben uitgespaard door ´s nachts te reizen, waren we behoorlijk kapot en snakten we naar een bed, waar je tenminste je benen kon strekken. De eerste paar uurtjes in ons hotel meteen maar even gecrashed om vervolgens even het stadje te bekijken.
Vooral veel van heel weinig; een lelijk straatbeeld met gebouwen van gasbetonblokken met golfplaten van natuurlijk asbest. Ook het centrumpje was niet echt de moeite waard, met als het meest in het oogspringende een rood-koperen stadnbeeld van een mijnwerker. Typerend voor Calama en de regio, want vrijwel iedereen is werkzaam in de Codelco kopermijn in het nabij gelegen Chuquicamata. Bijzonder vervelend was het feit dat alles gesloten bleek te zijn op zaterdag én zondag. Ons bezoekje aan ´s werelds grootste open mijn kon dus pas op maandag plaatsvinden en hebben werkelijk het hele weekend klem gezeten in het woestijnstadje (ook een auto huren was niet mogelijk... zucht).
Zaterdagavond werd ons Spaans op de proef gesteld in een wannabe Duits restaurantje (Bavaria), en we zakten big time. Een unanieme keuze voor het onderste gerecht op de kaart, zorgde ervoor dat we wit weg trokken bij het opdienen... Een gekookte VARKENSBIL! Serieus... het klinkt misschien niet zo erg, maar bedenk dan dat men aan deze kant van de aardbol wat meer gewend is
op ´culinair´ vlak. Dus compleet met bot, een centimeter dikke, gele vet laag, HUID en most horrible of all, HAAR!!! Maar wij, inmiddels gevorderde smelly backpackers, zijn natuurlijk niet te flauw; het vlees zelf smaakte namelijk gewoon goed.
De dag later terug naar hetzelfde restaurantje, want we waren wel heel benieuwd welke fout we eigenlijk gemaakt hadden. Daarnaast was het ook het enige restaurantje in de stad, waar je iets anders kon krijgen dan pizza of schopdogs (Chileense smakeloze hotdog met een soort avocado smurrie). Gelukkig werd het eten opgediend vóórdat de elektriciteit uitviel (in de gehele stad) en konden we concluderen dat het er een stuk beter uitzag dan onze pork chop (we hebben overigens gewoon verder kunnen eten omdat het restaurant, in tegenstelling tot welke plek dan ook in de stad, over een noodgenerator beschikte). De power-out werd veroorzaakt door een forse hoosbui, die onmiddelijk de straten blank zette. Het bleek dus normaliter niet te
regenen in de woestijn, met uitzondering van een buitje in september of oktober; niemand kon zich herinneren dat het ooit in andere maanden had geregend. De power-out duurde de gehele nacht en Robert´s zaklampje heeft
direct zijn waarde bewezen. Erg was dat ook de Chuquicamata mijn blank stond en dat we dus eigenlijk voor Jan L. Calama aangedaan hebben. Sunk cost, dus maar door naar Arequipa (Peru).
Groetjes,
Robert & Mike
Midden in de Atacama woestijn stapten we in Calama uit de bus, eindelijk...Na twee overnachtingen te hebben uitgespaard door ´s nachts te reizen, waren we behoorlijk kapot en snakten we naar een bed, waar je tenminste je benen kon strekken. De eerste paar uurtjes in ons hotel meteen maar even gecrashed om vervolgens even het stadje te bekijken.
Vooral veel van heel weinig; een lelijk straatbeeld met gebouwen van gasbetonblokken met golfplaten van natuurlijk asbest. Ook het centrumpje was niet echt de moeite waard, met als het meest in het oogspringende een rood-koperen stadnbeeld van een mijnwerker. Typerend voor Calama en de regio, want vrijwel iedereen is werkzaam in de Codelco kopermijn in het nabij gelegen Chuquicamata. Bijzonder vervelend was het feit dat alles gesloten bleek te zijn op zaterdag én zondag. Ons bezoekje aan ´s werelds grootste open mijn kon dus pas op maandag plaatsvinden en hebben werkelijk het hele weekend klem gezeten in het woestijnstadje (ook een auto huren was niet mogelijk... zucht).
Zaterdagavond werd ons Spaans op de proef gesteld in een wannabe Duits restaurantje (Bavaria), en we zakten big time. Een unanieme keuze voor het onderste gerecht op de kaart, zorgde ervoor dat we wit weg trokken bij het opdienen... Een gekookte VARKENSBIL! Serieus... het klinkt misschien niet zo erg, maar bedenk dan dat men aan deze kant van de aardbol wat meer gewend is
op ´culinair´ vlak. Dus compleet met bot, een centimeter dikke, gele vet laag, HUID en most horrible of all, HAAR!!! Maar wij, inmiddels gevorderde smelly backpackers, zijn natuurlijk niet te flauw; het vlees zelf smaakte namelijk gewoon goed.
De dag later terug naar hetzelfde restaurantje, want we waren wel heel benieuwd welke fout we eigenlijk gemaakt hadden. Daarnaast was het ook het enige restaurantje in de stad, waar je iets anders kon krijgen dan pizza of schopdogs (Chileense smakeloze hotdog met een soort avocado smurrie). Gelukkig werd het eten opgediend vóórdat de elektriciteit uitviel (in de gehele stad) en konden we concluderen dat het er een stuk beter uitzag dan onze pork chop (we hebben overigens gewoon verder kunnen eten omdat het restaurant, in tegenstelling tot welke plek dan ook in de stad, over een noodgenerator beschikte). De power-out werd veroorzaakt door een forse hoosbui, die onmiddelijk de straten blank zette. Het bleek dus normaliter niet te
regenen in de woestijn, met uitzondering van een buitje in september of oktober; niemand kon zich herinneren dat het ooit in andere maanden had geregend. De power-out duurde de gehele nacht en Robert´s zaklampje heeft
direct zijn waarde bewezen. Erg was dat ook de Chuquicamata mijn blank stond en dat we dus eigenlijk voor Jan L. Calama aangedaan hebben. Sunk cost, dus maar door naar Arequipa (Peru).
Groetjes,
Robert & Mike
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
