No thank you, I don´t smog...

Via dezelfde indrukwekkende Ruta 7, die wij al bijna geheel afgelegd hadden met onze Ford Ka, vertrokken we naar Santiago de Chile. Na kilometers in lange tunnel door de Andes, zonder enige vorm van ventilatie, kwamen onze Argentijnse medereizigers eindelijk op het idee om het raam dicht te doen. Ook zij leken de dieseldampen toch niet echt te kunnen waarderen. Aan de andere
kant van de tunnel kregen een fantastisch voorproefje van de Chileens ´vernuft´. Bij de douanepost werd onze bus volledig binnenste buiten gekeerd: alle tassen ge-x-rayd, coke-hond door het bagagecompartiment en alle inzittenden in een hokje bij elkaar. Iedereen liep doodstil met zijn handbagage langs de röntgen-controle. De stilte werd ´bruusk´ verbroken door een douanier die hard riep dat hij verschrikkelijke smokkelwaar (een zakje bloemetjes) had gevonden in de bus. De eigenaar moest zich onmiddelijk kenbaar maken; de doodse stilte keerde weer terug, totdat zijn leidinggevende grappend vermeldde dat er óók nog 1000 pesos in het zakje zat. Hoewel er werd gelachen, leek het zakje toch geen eigenaar meer te hebben. (het is namelijk ECHT een serieuze overtreding om iets van flora of fauna de grens mee over te nemen). Na het nodige papierwerk mochten we doorlopen om vervolgens aan de ´waterdichte´ Chileense kant weer in de bus te stappen.
Wel mochten we daarna nog even zonder enige escorte teruglopen naar de Argentijnse kant om even naar de wc te gaan (¿huh?).

´s Avonds bereikten we Santiago en pakten de taxi naar een hotelletje, dat ons getipt was door de twee Zuidafrikanen die we in Bariloche tegen waren gekomen. Prima wijk met mooie gebouwen, veel groen en kinderkop-straten. Op weg naar een restaurantje kennis gemaakt met het verbazingwekkende fenomeen van de zogenaamde ´canine-gang´: een groepje zwerfhonden dat besluit achter je aan te
gaat lopen alsware je hun nieuwe baasje bent; ´No, no, señor de politieagent, we zijn deze perros niet hier aan het uitlaten!´ Maar het maakt ook niet uit wat je doet, want ze lijken je gewoon in de maling te nemen. We probeerden zelfs van elkaar weg te lopen, maar de ´gang´ splitste zich netjes op en achtervolgde ons afzonderlijk. Kilometers lopen ze achter je aan, totdat ze er geen zin meer in lijken te hebben. Strange...

Door de hele stad zitten musea die een lage entreeprijs hebben voor studenten; mooi. Enkele bezochten we, maar de gebouwen spraken ons vaak meer aan dan de tentoongestelde collecties. Een van de mooiste plekjes in Santiago is toch wel Santa Lucía. Een grote heuvel in het centrum van de drukke stad, waarop een oude burcht gelegen is. Veel begroeing en boven op een fantastisch uitzicht over de stad, uiteraard compleet met onze volghond; een zwart met witte deze keer. Gekker nog dan de hond wellicht, een koe inclusief grasveldje op het dak van een flat (nogmaals ¿huh?); da´s pas effectief ruimtegebruik. Minder mooi, maar nog veel hoger is de berg San
Cristobal. Vanaf de top kun je werkelijk de hele stad zien. Jammer genoeg is Santiago in een bruine deken van smog gehuld. Het is zelfs zo erg dat je het voelt en proeft. Bij zonsondergang kleurt de lucht op een onnatuurlijke manier oranje-bruin, dat je je echt afvraagt of het hier uitmaakt of je rookt of niet.

Dat het ook spannend kan zijn in Santiago, zagen we op onze laatste dag in de stad. Een grote demonstratie van studenten die het niet eens waren met de door Pinochet ingevoerde privatisering van het hoger onderwijs. Rennende jongeren met bivakmutsen, voertuigen met waterkanonnen en
paraat staande militairen. Vlak bij ons hotel werd een overheidsgebouw, dat bezet was door protesterende studenten, heftig ontruimd door ME´ers. De studenten werden onder hun eigen luid gejoel afgevoerd in bussen. Hadden wij onze portie actie voorlopig weer even gehad

Vanuit de hoofdstad zijn we naar Bahia Inglesa gegaan (weer eens 10 uur bussen en WAT een beroerde bus was dat zeg!), om toch even het water te voelen van de Pacifische oceaan. BRRR, veel te koud! Verder was het duidelijk off-season en dus super rustig; wij alleen (wel weer met een stel honden). Een vriendelijke Chileen bood ons een lift aan in zijn gammele Fiat naar de bus terminal; daar maakten wij dankbaar gebruik van! Met onze tassen op het dak gestrapt werden we met een noodvaart naar Caldera toegebracht, waar we meteen de bus pakten naar Calama. En ja hoor, ook bij de terminal beschikten we weer over een escorte van straathonden. Misschien toch maar eens schone sokken aan trekken...

Groetjes!!!

Robert & Mike

Fotos (ook van het vorige bericht) volgen..