Paz de problem

Goed voorbereid kwamen we 's nachts aan op de busterminal in Puno; al in Cusco hadden we een kamer gereserveerd in een hotel en zouden we opgehaald worden op de terminal, dachten we... Niet dus, geen pick-up voor ons en het hotel bleek nog in de steigers te staan. Strange. Vanuit een ander hotel Puno verkend per fietstaxi (lachen), maar moeten concluderen dat er bijzonder weinig te doen valt. Wel was het schip de 'Yavari' op het Titicaca-meer interessant; in 1861 in Engeland gebouwd en vervolgens in onderdelen de Andes overgedragen met behulp van ezels. Na 7 jaar waren alle onderdelen ter plaatse en kon het schip geassembleerd worden.

Op weg naar La Paz kwamen we een wegblokkade tegen van boze coca-boeren en waren we genoodzaakt over te stappen op een andere bus. Deze was een stuk cooler; een sixties mercedes bus waarbij onze tassen op het dak gebonden werden. Geheel in stijl arriveerden we in La Paz, later door ons betiteld als 'de kuil'. Direct compleet anders dan we tot dan toe meegemaakt hadden: iedere vierkante meter van de stoep werd bezet door straatverkopers die van alles en nog wat probeerden te slijten. Van de aangeboden koopwaar waren de gedroogde Lama-foetussen het meest opzienbarend, die door de locals bij de nog altijd populaire hekserij gebruikt worden.

Met een viertal Groningers bezochten we plaza Pedro Domingo Murillo en de 'bullet-riddled' gebouwen aan het plein. Op dat moment was al duidelijk dat er wat te gebeuren stond; navraag bij enkele politieagenten en later ook bij de ambassade leerde ons dat enkele duizenden campesiños en mijnwerkers onderweg waren naar de stad om te protesteren. Advies van de ambassade was dan ook Bolivia te verlaten als je niet per se in het land behoefde te zijn. Maar in ons geval moesten we Bolivia doorkruisen om in Paraguay te komen, omdat we anders in de knoop zouden komen met het oppikken van Alex in Asuncion. We wachtten dus de demonstraties de daaropvolgende maandag af om te zien of de situatie te rust zou komen. Geen punt, want we hadden sowieso nog twee activiteiten op ons programma staan. Zo bezochten we als eerste op vrijdag het werk van Wilbert en Mieke in El Alto (de suburb van La Paz en snelst groeiende stad ter wereld; tevens vreselijk arm en geweld is aan de orde van de dag). Zij zijn voor een periode van een jaar actief als vrijwilligers, waarbij zij straatkinderen helpen weer op het rechte pad te komen en waren zo gastvrij om ons een rondleiding te geven op de verschillende locaties van de organisatie (Mission Adulam). 's Avonds hebben we daar een echte 'Hollandsche' nasi met pindasaus op; heel goed te nassen

Zaterdag stond El Gran Poder op het programma; een van oorsprong religieus feest dat veel weg heeft van carnaval. Na bijna gerold te zijn door een stelletje randgroep-ouderen, bemachtigden we een plekje langs de hoofdstraat en zaten we op de eerste rang bij de parade.

Op maandag bleven de gevreesde demonstraties uit en planden wij de dag daarop alsnog naar Uyuni te vertrekken. Maar helaas, dinsdag all hell broke loose en bekogelden de mijnwerkers de riotpolice met dynamiet, wat beantwoord werd met traangasgranaten en rubberkogels. Inmiddels was de busterminal gesloten en waren alle hoofdstraten downtown en de toegangswegen tot 'de kuil' geblokkeerd. Ook de rest van het land had te kampen met wegblokkades en demonstrerende cocaboeren, wat ons belette verder met de bus door Bolivia te reizen. Samen met twee Australiërs uit ons hotel besloten we een poging te wagen het vliegveld te bereiken. Met een taxi wisten we via enkele achterafstraatjes 'de kuil' te ontvluchten en reden we door El Alto naar het vliegveld. Slalommend tussen de smeulende autobanden, betonnen blokken en rollen prikkeldraad, gaf ook de chauffeur aan het spannend te vinden.

Veilig aangekomen op het vliegveld beleefden wij een nacht á la The Terminal, starring Tom Hanks. Met slaapzakjes op de bankjes brachten wij de nacht door voor het vertrek naar Asuncion (Paraguay) in de compleet verlaten terminal. Hasta La Pazta!