Disabled junction

Kreupel. Mank. Blind. Geen onderbeen. Helemaal geen been. Geen vingers. Geen rechterhand. Geen onderarm. Gewoon geen arm. Op dit kruispunt, midden in Dar es Salaam, krijg ik het idee dat er vitale onderdelen ontbraken toen deze mensen in elkaar zijn gezet. Een soort van out-of-stock. Helaas, voor jou geen arm. Succes ermee.

Een kruispunt vol misère. Vol ellende en armoede. Een ontmoetingsplek voor minder validen. En toevallig ook precies de plek waar mijn chauffeur ‘even iets moet regelen’ en de auto parkeert.

Vanuit de auto ben ik getuige van een voor deze mensen dagelijkse gang van zaken. Een jongen neemt een blinde oude man aan de hand en leidt hem langs de rij auto’s die wachten op een teken van de wild om zich heen zwaaiende politieagent om te kunnen gaan rijden. Naast me opent een man zijn straatstalletje. Kruipend weliswaar, want hij is verlamd. Hij hijst zich op zijn kruk en trekt zijn Vodacom hesje aan. De winkel is open.

Ik staar over de kruising als er plotseling iemand op het raam tikt. Met zijn knokkels, want het ontbreekt deze man aan vingers. Een verweerd gezicht vol rimpels en littekens, ongetwijfeld veroorzaakt door het harde straatleven, kijkt me aan. “Vriend”, luidt de aanhef, “heb je iets kleins voor me?” Ik verontschuldig me, wetend wat er gebeurd als ik deze man iets geef. Want niet alleen de man zonder vingers is op zoek naar een manier om zijn ontbijt te bekostigen. Ook de man die hinkelt met twee ongelijke zelfgemaakte krukken. En de kruipende verlamde vrouw met een kindje op haar rug.

De man zonder vingers loopt weg en ik voel me schuldig. Schuldig, omdat die 50 cent in mijn zak voor deze man een maaltijd betekent. Ik twijfel. Nee. Of wel? Het herinnert me aan de talloze discussies die ik hierover heb gehad. Met Mike in Uruguay. Met Evert in Congo. Met de hele groep interns voor vertrek naar Afrika. Geef je iets? Help je iemand? Of neem je iemands laatste incentive weg om er zelf iets van te maken? Zijn er uitzonderingen? Een kind? Een moeder? Of, een gehandicapte?

Ik weet het niet. En het blijft verdraaid lastig.