Grensgeval

Met mijn voeten omhoog tegen de balustrade neem ik een slok van mijn Zuid Afrikaanse rode wijn, terwijl ik naar de bergen aan de overkant van het meer staar. Daar, aan de andere kant van het meer, begint de Democratische Republiek Congo. Ik ben in Kigoma.

Het kleine hotel waar ik verblijf staat bovenop een heuvel aan de rand van de stad, met een geweldig uitzicht over lake Tanganyika, het grootste meer in de ‘Great Lakes Region’, waar ook het Victoriameer en het Malawimeer onder vallen. Hier, helemaal in het westen van Tanzania, verscheept WFP het voedsel naar Burundi en naar de gebieden in Oost-Congo waar honderdduizenden mensen nog steeds op de vlucht zijn voor stammenoorlogen en rebellenlegers.

Terwijl de zon langzaam richting de horizon zakt, krijgen de Congolese bergen een magische gloed. Een raar idee, dat vanaf het terras bij het hotel het er zo vredig uit ziet aan de andere kant van het meer.

Als de zon geheel in de Congolese bergen is gezonken, gaat het meer vlekkeloos over in een gitzwarte hemel. Terwijl de sterren zichtbaar worden, verschijnen er ook kleine lichtjes op het meer en de grens tussen water en lucht vervaagd compleet. Deze kleine lichtjes op het meer zijn honderden vissers die in traditionele houten boten er ’s nachts op uit gaan om te vissen.

“Ik vind Tanzanianen geweldige mensen”, merkt de man naast me, nota bene zelf Tanzaniaan, plotseling op. “Mensen uit Tanzania zijn ten minste vriendelijk en open. Daar kunnen Kenianen nog wat van leren, want Kenianen zijn onaardig en hebben het hoog op van zichzelf. Die denken dat ze beter zijn dan iedereen. En Ugandezen? Mensen uit Uganda zijn ‘rough’ man. Net als de mensen uit Burundi. Alhoewel die ook nog eens heel gewelddadig zijn, die Burundezen. Maar goed, alles beter dan Congolezen. Want die mensen kunnen werkelijk niks anders dan elkaar dood maken.”

Terwijl ik nu -de volgende morgen- met m’n laptop op het zelfde terras mijn email lees, komen de vissersboten terug richting de haven. Vanaf mijn uitzichtpunt zie ik een soort zwerm van witte zeilen de baai van Kigoma binnen komen. De rode zandwegen steken scherp af tegen de groene heuvels, en de laaghangende onweerswolken weerspiegelen in het blauwe water van het meer.

Aan de andere kant van het meer moet een gelijk tafereel plaatsvinden. Terugkerende vissers, groene heuvels doorsneden door rode wegen met daarboven dreigende onweerswolken. Slechts 50 kilometer hiervandaan, en toch keren deze vissers terug naar een compleet andere wereld.

Dit continent heeft veel verschillende gezichten, veel verschillende mensen en veel verschillende problemen. En het blijft me boeien.

Rob.