Verafrikanen

Afgelopen drie maanden ben ik niet naar de kapper geweest, scheer ik me eens in de drie a vier dagen en draag ik meestal m’n WFP petje. Ik kijk niet meer op als er een kakkerlak door een restaurant loopt, jaag af en toe een hagedis de keuken uit en deel nu het apartement ook met een aantal niet uit te roeien kolonies mieren, die zich als een soort van 10 centimeter brede snelweg diagonaal over de muur verplaatsen.

Ik eet steeds vaker in lokale eettentjes en straatstalletjes, iets waar ik voorheen met betrekking tot de hygiene een gezonde afkeer voor had. Nu vis ik zonder walging de zwarte krulhaar uit mijn rijst om rustig verder te eten - het is eigenlijk een beetje een gemis als ie ontbreekt. Rijst blijkt van nature ook steentjes te bevatten en als je iets tussen je tanden hoort knarsen, dan weet je in ieder geval wat het is. Wel was ik mijn handen twee keer per maaltijd, want ze worden bijzonder vies van het eten zonder bestek. Ook ben ik inmiddels behendig geworden in het eten van vis die inclusief ingewanden is gegrild. Daar kun je gewoon omheen eten. Tenslotte vind ik een maaltijd van meer dan 5 euro duur en start ik bittere onderhandelingen over de laatste 25 eurocent. Tja.

Ik verafrikaan, jij verafrikaant, wij verafrikanen. Ik vind het wel een mooi werkwoord. Nu maar hopen dat terugvereuropeanen ook bestaat….

Rob.