Ripio-ho-ho-ho-ho-oooo

Door de geslaagde kolonisatie van Buenos Aires zijn we geheel vergeten het hoofdkwartier op de hoogte te brengen van ons volgende waypoint. Na even van de rader verdwenen te zijn, duiken we nu dan weer op in Bariloche.

De busreis van 19 uur (eitje ) over 1600 kilometer, bracht ons via La Pampa(centraal Argentinië: vlak, gras en zwart-witte koeien; hé,... deja vu?), naar onze bestemming Bariloche. Gelegen aan de voet van de Andes in het Parque Nacional Nahuel Huapí, kijkt het stadje uit over het gelijknamige meer met op de achtergrond de besneeuwde bergtoppen. Al gauw trokken we de conclusie dat we niet met het openbaarvervoer of te voet het gebied zouden kunnen gaan bekijken en besloten we de allergoedkoopste auto te huren. Bij One Way Rent a Car, (hmmm... dat lijkt ons niet de bedoeling) vonden we onze machtige Fiat Uno 1.3s (vier verschillende banden, zomer/winter door elkaar, geen profiel en beetje zacht; schudden boven de 95kpmu alsware het turbulentie; scheuren in de voorruit en een ophanging die z´n beste tijd duidelijk gehad heeft: precies wat we zochten!).

De volgende dag (08/04/05) hebben we de Uno direct onderworpen aan uitvoerige tests, tijdens onze tocht langs Lago Traful (echt prachtig!) over 75km ripio wegen. Direct hadden we de verklaring gevonden voor de slechte staat van de Uno; ripio is semiverharde weg, maar dan wel met scherpe stenen van zo´n centimeter of 6 doorsnede, veel diepe kuilen en af en toe een waterstroompje of een omgevallen boom. Hoewel 40 de velocidad maxima is, lukt op sommige stukken 60 ook prima (fantastisch om Jeep´s bij te houden in je Unox; you should have seen their faces...). Absoluut een geweldige omgeving met de diep blauwe meren en donkergroene bossen op de steile berghellingen. Eindelijk konden we op 1000 meter boven zeeniveau onze fleece- en windjacks gebruiken bij een temperatuur van 5 graden (ex. wind chill). Op de terugweg zijn we door Villa La Angostura gereden, waar de familie van ´onze Max Zorreguieta´ een winterverblijf heeft en haar broer een restaurant runt.

Een beetje overmoedig de dag na onze autotocht, huurden we twee mountainbikes om een ander deel van het Nahuel Huapí te gaan bekijken. De steilere en minder begaanbare weg naar Villa Catedral (een van de bekendste skigebieden van Argentinië was ook weer een ripio weg en heeft voor een behoorlijk paarse kont en spierpijn gezorgd. Maar, de afdaling met een gangetje van dik boven de 50kmpu over een asfalt weg, maakte alles meer dan goed.

In ons hotelletje zaten ook een man en een vrouw uit Zuidafrika, waarmee gezellig hebben zitten kletsen. Zij bleken al veel reizen te hebben gemaakt en hebben ons veel interessante tips gegeven voor volgende waypoints (veelal in Chili). De dag erop misten we onze Uno en besloten het nog maar eens het beestje te huren en zijn we naar Cascade de Los Alerces en Tronador gereden (150km ripio, maar zeker de moeite waard).

Zodirect vertrekken we met de bus naar San Martin, 4,5 uur rijden ten noorden van Bariloche.

Groetjes,

Robert & Mike